ناصر فکوهی

کشور‌های جهان سومی همچون شیلی و آرژانتین از سال‌های 1980 به‌دلیل داشتن صلح اجتماعی درونی و بیرونی بیشترین سرمایه‌گذاری خارجی را جذب کردند. مقصود از تأکید بر «سرمایه» از این جهت است که سرمایه‌گذاری بویژه سرمایه‌گذاری خارجی در یک کشور نمایانگر اعتماد بین‌المللی به آن کشور است که بی‌شک در سایه صلح اجتماعی درونی محقق می‌شود.

دستگاه‌هایی نظیر صدا و سیما اصولا در آینده، نه تنها ایران بلکه در هیچ کشوری نمی‌توانند نقش چندانی داشته باشند، مگر آنکه در داخل یک نظام ِ. گسترده و هوشمند رسانه‎‌ای - شبکه‌ای میان‌کنشی بازتعریف شوند. در کشور‌های توسعه یافته، نظام رسانه‌ای عموما از چند شبکه دولتی و غیر دولتی محدود و تعداد بی‌شماری شبکه‌های خصوصی گروهی و فردی تشکیل می‌شوند.

بسیاری از کشور‌های در حال توسعه هستند که در شرایط اقتصادی بسیار سخت­‌تری از ما به سر می­‌برند. در کشور‌هایی مثل پاکستان و یا هندوستان و حتی تایلند یا ویتنام مردم به شدت از فقر و کمبود‌های گوناگون رنج می­‌برند

حاکمیت باید دو برنامه را پیش بگیرد؛ نخست برنامه‌ای که در جهان به آن «درهم‌آمیختگی اجتماعی» (social mixity) می‌گویند یعنی باید از دوران کودکی افرادی با موقعیت‌های مختلف را در کنار هم قرار داد

باید توجه داشت که این روز خاص، به دلایل مختلف و بسیار می‌تواند مستمسکی برای دامن‌زدن به شعار‌های نژادپرستانه، باستان‌گرایانه و ایجاد اختلاف میان گروه‌های فرهنگی و قومی و منطقه‌ای مختلف در ایران باشد و چنین نیز شده است

باید توجه داشت که این روز خاص، به دلایل مختلف و بسیار می‌تواند مستمسکی برای دامن‌زدن به شعار‌های نژادپرستانه، باستان‌گرایانه و ایجاد اختلاف میان گروه‌های فرهنگی و قومی و منطقه‌ای مختلف در ایران باشد و چنین نیز شده است

حاکمیت باید دو برنامه را پیش بگیرد؛ نخست برنامه‌ای که در جهان به آن «درهم‌آمیختگی اجتماعی» (social mixity) می‌گویند یعنی باید از دوران کودکی افرادی با موقعیت‌های مختلف را در کنار هم قرار داد

"پراید" سرنوشت ما است؛ سرنوشت طبقه‌ای متوسط و تخریب شده، سرنوشت فقرایی که نام طبقه فرودست شایسته‌شان نیست و سرنوشت نوکیسگانی که نام طبقه بالا، بی شک برایشان اغراق آمیز است، تحقیر تاریخی و درونی شده فرودستی‌ها و حقیر بودن بی پایان بالادستی‌ها.

آیا «بازی» امری ذاتی یا دست کم قدیمی و باستانی در انسان است یا باید آن را امری اکتسایی و به خصوص از زمانی قابل تامل دانست که انسان مدرن فرصت‌هایی هرچه بیشتر را برای فراغت خود می‌یابد؟

در این یادداشت، در رابطه‌ای که از لحاظ نظری و عملی میان حوزه عمومی و حوزه خصوصی به تحلیل می‌کشم، بر آنم که این استدلال را به صورتی کوتاه توضیح دهم و تشریح کنم